Statement

Ruimtes beschouw ik als levende wezens. Ze hebben een lichaam en een geest en ze verkeren in een voortdurende staat van transformatie. Mijn werk vertrekt vanuit verloren ruimtes. Dit zijn ruimtes die verdwenen zijn door verval of sloop, vergeten zijn doordat ze hun functie hebben verloren of die door historische gebeurtenissen zo goed als verdwenen zijn. Aanleidingen voor mijn werk vind ik tijdens wandelingen door stedelijke gebieden in transitie. De tijdlagen die daar zichtbaar en onzichtbaar door elkaar heen lopen, tonen de stad als een collage die steeds verandert. In de ruimtes die mij inspireren is de realiteit vreemder dan fictie.

Voordat ik een verlaten gebouw betreed, twijfel ik. Mag ik hier wel zijn? Ben ik hier veilig? Maar meestal wint mijn nieuwsgierigheid het. Eenmaal binnen in de ruimte raak ik mij er van bewust dat ik hier alleen ben. In de stilte hoor ik alleen de geluiden die ik en het gebouw zelf maken. Een voetstap van mij wordt beantwoord met een krakend geluid van de vloer. Het gebouw heeft geen zichtbare eigenaar meer en ook geen functie. Voor even is de ruimte van mij, en kan ik er mijn eigen betekenis in leggen. Ik kan er dwalen en elke deur open doen. Ik kan langdurig stil staan bij een muur, om daar het geheugen van deze plek aan af te lezen. Het gebouw toont mij wijsheden over transformatie, tijd en ruimte. Geheime gedachten kan ik hier in alle rust denken. Ik kan hier schuilen, zelfs als er geen gevaar is. De ruimte vindt alles goed.

Met mijn werk wil ik deze ervaring ook voor anderen mogelijk maken en daarmee betekenis geven aan objecten die niet langer een economische of politieke functie hebben. Terwijl in de stad de verlaten ruimte verdwijnt door sloop of renovatie, verbeeld ik in mijn atelier scenario’s waarin het gebouw transformeert tot een sculptuur, die betreden kan worden. Het werken met maquettes stelt mij in staat om alle denkbare scenario’s voor ruimtelijke transformaties te kunnen verbeelden en vaste architectuur vloeibaar te maken. Vloeren richten zich op, deuren verdwijnen en kamers verlaten het huis om zich elders te vestigen. De ruimte wordt opnieuw geordend en kan van huid veranderen. Ik gebruik mijn geheugen als instrument om mijn herinneringen aan een ruimte mee te beeldhouwen. Als reïncarnatie van de verloren ruimte ontstaat een nieuwe, autonome versie, waar het onduidelijk is waar we zijn, ook voor mijzelf.