Statement
Before I enter an empty building or deserted area, I hesitate. Am I allowed to be here? Will it be safe? But usually my curiosity wins. Once inside the space, I become aware that I am alone here. In the silence, I only hear the sounds that I and the building itself make. A footstep of mine is answered by a creaking sound of the floor. There are traces of human presence, which make the space feel familiar to me. At the same time, the absence and darkness make the space mysterious. Time-layers are intertwined as a spatial collage. Here, reality is stranger than fiction. My curiosity is stimulated in a way that I never experience in public spaces. The building no longer has a visible owner and no longer fulfills any purpose, so for this moment, the space is mine, and I can place my own narrative in it. I can wander around and open every door. I can stand still for a long time in front of a wall, to read the memory of this place from it. By observing rooms, I find wisdom in their transition. I can think secret thoughts here in peace. I can hide here, even when there is no danger. The space approves with everything.
With my work I want to make these experiences possible for others. In my studio I translate my sources of inspiration into scale models for spaces, as a base for photographic works and drawings. In public space, my models become sculptural structures, such as follies, lookouts and pavilions. These works, which I prefer to design in collaboration with a local community, attract attention as objects in their surroundings, and for those who enter them they offer a new perspective on the architecture, the landscape and the heritage of their spatial context.
Voordat ik een leegstaand gebouw of verlaten gebied betreed, twijfel ik. Mag ik hier wel zijn? Is het hier veilig? Maar meestal wint mijn nieuwsgierigheid het. Eenmaal binnen in de ruimte raak ik mij er van bewust dat ik hier alleen ben. In de stilte hoor ik alleen de geluiden die ik en het gebouw zelf maken. Een voetstap van mij wordt beantwoord met een krakend geluid van de vloer. Er zijn sporen van menselijke aanwezigheid, die de ruimte voor mij herkenbaar maken. Tegelijk maken de afwezigheid en het donker de ruimte mysterieus. Hier is de realiteit vreemder dan fictie. Mijn nieuwsgierigheid wordt geprikkeld zoals ik dat in openbare ruimtes nooit ervaar. Het gebouw heeft geen zichtbare eigenaar meer en ook geen functie, waardoor de ruimte even van mij is, en ik er mijn eigen verhaal in kan leggen. Ik kan er dwalen en elke deur open doen. Ik kan langdurig stil staan bij een muur, om daar het geheugen van deze plek aan af te lezen. Door kamers te observeren, vind ik wijsheid in hun staat van transitie. Geheime gedachten kan ik hier in alle rust denken. Ik kan hier schuilen, zelfs als er geen gevaar is. De ruimte vindt alles goed.
Met mijn werk wil ik deze ervaringen ook voor anderen mogelijk maken. In mijn atelier vertaal ik mijn inspiratiebronnen naar schaalmodellen voor ruimtes, van waaruit fotowerken en tekeningen ontstaan. In de openbare ruimte ontstaan uit mijn modellen sculpturale bouwwerken, zoals folly’s, uitkijkpunten en paviljoens. Deze werken, die ik het liefst ontwerp in samenwerking met een lokale gemeenschap, trekken in hun omgeving aandacht als object, en voor wie ze betreedt bieden ze een nieuw perspectief op de architectuur, het landschap en het erfgoed als ruimte rondom.